- Door
- Rashid Niamat
- geplaatst op
- 12 augustus 2010 08:01 uur
In mijn vorige bijdrage beschreef ik hoe sommige klanten van Planet en HetNet hun ware identiteit poogden te verhullen. Ze gebruikten daarvoor het argument privacy, maar niet zelden was het een bewuste poging bezoekers aan hun websites te misleiden. Dit soort ervaringen heeft er mede voor gezorgd dat ik wat anders tegen privacy aankijk. Een andere reden heeft te maken met de wijze waarop digitale voetsporen ontstaan.
Dat iemand online digitale voetsporen achterlaat is onvermijdelijk. Het is aanbieders belangrijke informatie waarmee het succes of falen van een website kan worden beoordeeld. Het type digitale voetspoor waar ik op doel zijn mededelingen waarbij de gebruikers zich bewust kenbaar maakt (zoals reageren op ISPam), of waar de identiteit van een derde wordt gepubliceerd. Dat laatste kan een foutje zijn, maar soms is het ook een weloverwogen actie (naming & shaming).
Regelmatig mag ik aan zowel volwassenen als minderjarigen uitleggen waarom je goed moet nadenken bij beide opties, dus het reageren onder eigen naam of het posten van andermans gegevens. Dat is echt hard nodig, ook organisaties als Mijnkindonline en Oudersonline besteden niet zonder reden aandacht aan dit onderwerp.
Ik heb ook opvallend veel te maken gehad met mensen die totaal over de rode waren, omdat ze ergens in een online stamboom overzicht voorkwamen, inclusief foto en levensloop. Dit zijn niet de lastigste gevallen om mee om te gaan.
Daarnaast heb ik aanzienlijk complexere situaties meegemaakt. Zo ontving ik als admin-c een brief uit de Verenigde Staten. Daarin maakte een persoon bezwaar tegen content op de website van planet.nl. Zijn privacy en carrière werden geschaad doordat hij met naam en toenaam werd genoemd.
De url waar hij over klaagde linkte naar een toen al 10(!) jaar oude pagina. Op die pagina linkte een columnist van Planet naar een Amerikaanse krantenwebsite die waarschuwde voor digitale voetsporen. De krant schreef over een voorval waarbij iemand onder eigen naam massaal reclame had gemaakt voor financiële dienstverlening. Vandaag noemen we dat spammen, maar die term was in 1997 nog niet wijd verspreid. De vraag die de krant stelde, was of de persoon zich had gerealiseerd dat hij door deze actie zijn privacy te grabbel had gegooid en misschien wel tot het einde der dagen gekend zou blijven om deze domme actie.
Het antwoord was duidelijk ontkennend, want anders had ik niet na al die jaren nog het verzoek gekregen een deel van zijn digitale voetsporen te schrappen – een verzoek waaraan ik overigens geen gehoor heb gegeven.
