- Door
- Rashid Niamat
- geplaatst op
- 11 augustus 2011 08:01 uur
Overheid en burger hebben afgelopen periode mogen ervaren, dat blind vertrouwen op moderne communicatie niet mogelijk is. Tijdens het ongeval in Moerdijk ging de site Crisis.nl down en recent bleek de regio Rotterdam te zijn lamgelegd door een defecte – en duidelijk niet dubbel uitgevoerde – essentiële schakel in het communicatie netwerk.
Hoe de professionals, die toen niet konden terugvallen op deze speciale communicatiekanalen, erover denken is mij niet bekend. Wel bekend is dat zowel politici, pers als burgers dit soort voorvallen weigeren te accepteren. Elke gegeven verklaring wordt met hoon ontvangen en achteloos wordt de hele it-sector weer eens door het slijk gehaald. Het beeld van een verzameling cowboys die de naïeve overheid een poot uitdraaien is veelvuldig onderwerp van discussies op fora over de twee voorvallen.
Is dit echter terecht – valt overheid en leveranciers echt zoveel te verwijten?
Om die vraag te kunnen beantwoorden is het eerst van belang te weten doe dit soort projecten tot stand komt. Voor een buitenstaander is vaak onbekend, dat dit soort systemen bijna altijd voortborduren op iets dat al bestond. Elke it’er weet dat het meezeulen van legacy per definitie een risico met zich meebrengt. Die legacy in dit soort gevallen heeft niet alleen betrekking op het staal en de elektronica, maar ook op de procedures en gedragingen van de gebruikers. Dus opbouw vanuit een ideale ongerepte situatie met goed getrainde en non-biased gebruikers bestaat bijna niet.
Wat ook zelden voorkomt, is dat wordt gekozen voor het allerbeste systeem. Dit soort project wordt – geheel of gedeeltelijk – vergeven via aanbestedingen en daar is prijs een dominant selectiecriterium.
Kortom, het lijkt onafwendbaar dat dit soort projecten leidt tot systemen die weleens zullen falen.
En hoewel dat ook elders al is verklaard, mag dat niet worden geaccepteerd. Er is namelijk nog iets aan de hand. Wat in geval van de Crisis.nl site speelde is vorige week ook in Groot-Brittannië voorgevallen. Daar heeft de rijksoverheid de e-petition website gelanceerd. Burgers kunnen hier petities voorstellen en ook petities ondertekenen. Binnen een paar uur ging de site down, want met 1000 unique visitors per minuut was geen rekening gehouden.
De overeenkomst tussen Crisis.nl en de Epetions is naar mijn mening, dat overheden totaal de mist in gaan bij het definiëren van capaciteit. In landen waar grote delen van de bevolking op de een of nadere manier online kan zijn, moeten sites een tsunami van bezoekers aankunnen. Is de crash van Crisis.nl en Epetions dan het gevolg van zowel het sturen op de laagst mogelijke operationele kosten als het niet weten hoe de communicatiebehoefte van de samenleving in elkaar zit?
